Sevgilim,
İşte sana yine yollayamayacağımdan emin olduğum ama yazmaktan da bir türlü kendimi alıkoyamadığım mektuplarımdan birisini daha yazıyorum. Yazarken gülümsememin sebebi de bir gün bunları okuduğun zaman hayatta olma umudum. Çok geç olmadan dön gel ve oku bunları. Yalvarırım.
Margaret beni o kuyudan çıkaralı sanırım 8 ay geçti. Bu geçen zaman boyunca hala sağlığımın yerinde olup olmadığından endişeli gibi bir hali var. Bunu her gece yatarken baş ucumda yanan şamdandaki mumların, sabah kalktığımda sönmüş olduğundan anlıyorum. Sanırım geceleri ara ara gelip kontrol ediyor. Margareti hatırlarsın, hani şu sevmediğin ve sanırım asla sevemeyeceğin yirmi yıllık dadım ve şu andaki yardımcım. Kıskanmakta haklı olabilirsin, çünkü beni gerçekten çok seviyor. Çok yaşlandı, geçtiğimiz sene emekliye ayırdım ama hala benim yanımda kalmakta ısrarcı. Charles Floquet'in köşesindeki evi ona emeklilik ikramiyesi olarak vermeme rağmen Eyfel kulesinin inşaat seslerinin kendisini rahatsız ettiğini bahane ederek yeniden yanıma yerleşti. O evi de kiraya verip gelen kirayı köydeki yaşlı kardeşine gönderiyor.
Yürümem ve nefes almam gittikçe düzeldi. Hatta şimdi eskisi gibiyim diyebilirim. Bir tek heyecanlanıp kalbim hızlı çarptığımda ciğerlerime bir şey batıyormuş gibi hissediyorum. Doktor Jacob da zamanla geçeceğini söyledi. Aslında durumun vahim yanı acıyan ciğerlerim değil! O kuyuya düştüğüm gece aklıma gelince ciğerlerim değil de kalbim daha çok acıyor! Nasıl yaparsın bana bunu? Henüz kapıyı vurup gideli birkaç ay olmuşken o Fletcher denen adiyle nasıl nişanlanırsın? Eğer kızgınlıkla evet dediysen sonuçlarını tahmin edebiliyor musun hiç? Yok eğer önceden hislerin var ise neden benimle birlikte oldun? Tanrım çıldırmak üzereyim!
Geçen bu bir yıla yakın sürede hiç mi kulağına haber gelmedi sağlığımla ilgili haberler? Neden bir geçmiş olsun deme zahmetinde bile bulunmadın? Geçirdiğimiz onca güzel anının hiç mi hatırı yoktu? Raynard'ın doğumgünü kutlaması için verdiği davette kalabalıktan uzaklaşıp bağ evinde öpmüştün beni ilk defa.. Ve söz vermiştin öptüğün son kişi olacağıma. Senin yokluğunda ben gün ışığına bile çıkmadım. Perdeler hiç açılmadı. Saate hiç bakmadım. Zamanı sadece biten şarap ve eriyen mumlardan hesaplayabiliyorum. Ama sen!
Sanırım kuyuya nasıl düştüğümü öğrenmek isteyeceksin bu mektupları okurken. Ben şöminenin karşısında bir elimde bende kalan saç tokan, diğer elimde dedemden kalma zümrüt kaplamalı şarap kadehi seninle tekrar bir araya geleceğimiz günün hayallerini kurarken o sinsi arkadaşın Yolanda girmişti içeri. Umarsızca ve beni senden soğutup kendine yakınlaştıracağını düşünerek vermişti Fletcher'le nişanlandığın haberini vermişti. O şöminedeki yanan odun parçalarından birisi kalbime saplanmıştı sanki. Aile arasında olduğunu ve davet edilmediğini, bu yüzden de gece benim yanımda kalmamı isteyip istemediğimi sormak için gelmişti Yolanda yosması. Sen ise onun en yakın arkadaşın olduğunu savunup durdun bana. Bense hiç ısınamamıştım.
İşte o gece nişan törenine yetişip haykırarak seni sevdiğimi söylemek istedim. Aslında söylememe gerek de yoktu, "seni özledim" diyebilmiştim ya bir kere tüm cesaretimi toplayıp ve içebildiğim kadar şarap içip. Neden anlamadın o iki kelimenin içerdiği ağırlığı? Ama yine de gelip yüzüne söylemek istedim seni sevdiğimi gözlerinin içine bakarak. Belki geri dönerdin bana. Ne gururum, ne taşıdığım soyad. Hiçbiri gözümde değildi. Nereden bilebilirim avludaki ahırın yanındaki kuyunun üzerinde tahtaların olmadığını? Gözümü açtığımda Yolanda yanımdaydı. Margeret yaşlı gözlerle doktorun teşhisini bekliyordu. Bir daha yürüyemez lafını bende duydum ve tekrar gözlerimi kapattım. Tek düşündüğüm senin nişanlanıp nişanlanmadığındı. İçimde blöf yaptığınla ilgili bir his vardı hep.
Birkaç gün sonra tekrar uyandığımda Margaret herşeyin gerçek olduğunu ve düğün hazırlıklarına başladığınızı anlattı gözyaşlarına boğularak. O anda aklıma geldi son sözlerin. "Mutlu olamayacaksın". Şimdi yavaş yavaş iyileşip enerjimi toparlıyorum.
Mutlu olmak için!
Eski sevgilin Archer...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder